Dit gegoten voorwerp is geïnspireerd op een kolossale vergroting van een huisstofmijt, een geleedpotige die zich voedt met organisch afval en waarvan de feces een allergische reactie veroorzaakt. Het beestje is zijn originele vorm kwijtgeraakt door de overdreven schaal en doet nu met zijn bizarre vormen en de rotatie om z’n eigen as denken aan een imaginaire planeet. De kunstenaar die deze machine bedient heeft een aantal volstrekt unieke regels bedacht: een ronddraaiende beweging die een verzonnen ruimte-tijd verbergt, een tijd die zich niet laat dicteren door externe omstandigheden maar daar onafhankelijk van bestaat.

De wetenschapper Avi Rosen beschrijft in zijn boek Art and Cyberspace (2016) hoe de verdichting van de tijd zich in de eerste plaats manifesteert in het kunstwerk. Kunstwerken uit heden en verleden hebben een nieuwe tijdruimte voortgebracht, een cyberspace die hij omschrijft als een condensatie van ruimte en tijd: ‘In de digitale era worden ruimte en tijd elektronisch verdicht in het lichaam van de surfer doordat het interval tussen actie en reactie en het onderscheid tussen ver en nabij wegvalt. Deze verdichting wijst op de potentiële transformatie van ons leven in het mythische en alomvattende, in een continu kunstwerk – want in de kunst staat deze verdichting voor het unieke vermogen van de kunstenaar om alle ogenblikken van de wereld bewust te bevatten.’

#ongoingthings